Posadzki anhydrytowe i ogrzewanie podłogowe.

Siarczan wapnia lub anhydryt bardzo zyskały na popularności w branży budowlanej w ciągu ostatniej dekady, ponieważ oferują znaczne korzyści w stosunku do tradycyjnych jastrychów cementowych.
Posadzki anhydrytowe zyskały coraz większą renomę w budynkach mieszkalnych ze względu na ich doskonałą i charakterystyczną specyfikację.
Technologia ta jest oparta na mieszaninie anhydrytu (siarczanu wapnia) oraz innych wiążących substancji m.in. wody. Właściwości samopoziomujące posadzek anhydrytowych są głównym czynnikiem sukcesu tej technologii i są jednym z powodów na zastąpienie tradycyjnych jastrychów cementowych.
Zaprawa anhydrytowa jest jednym z rodzajów podkładu podłogowego wylewanego bezpośrednio pod posadzką. Konsystencja zaprawy anhydrytowej jest bardzo płynna, co oznacza, że ułatwia to jej wylewanie na dużych powierzchniach, czyli dokładnie otacza rurki grzewcze z każdej strony (brak wypustek powietrznych) przez masę posadzkową. Więcej ciepła jest przekazywane do posadzki gdy nie ma izolatora w postaci powietrza. Dlatego też układy anhydrytowe nadają się również do ogrzewania podłogowego, z uwagi na właściwości samopoziomującej mieszanki, która idealnie pokrywa rury grzewcze, otrzymując jednocześnie absolutnie płaską powierzchnię, która nie wymaga zastosowania innych warstw podkładów poziomujących (cement lub inne) i izolujących od instalacji grzewczej, a w końcowym etapie wykorzystaniu materiałów wykończeniowych takich jak płytki podłogowe, dywany, itp. Dzięki czemu koszta ogrzewania są zminimalizowane, z uwagi na lepsze przekazywanie ciepła do pomieszczenia.
Jastrych anhydrytowy charakteryzuje się małym skurczem podczas twardnienia, co praktycznie eliminuje konieczność układania zbrojenia przeciwprężnego z siatki stalowej, a niska rozszerzalność cieplna pozwala na wykonywanie większych powierzchni bez dylatacji w przypadku wylewek na ogrzewaniu podłogowym. Mieszanina anhydrytu szybciej wysycha w porównaniu do cementowych posadzek. Zdolności produkcyjne posadzek anhydrytowych kształtują się pomiędzy 1000 a 1500 m² (dot. prostych, gładkich powierzchni) i wymagają mniej czasu do wypoziomowania wylewki. W przeciwieństwie do jastrychów cementowych, technologia anhydrytowa jest gotowa na przyjęcie pełnego obciążenia po 21 dniach i jest odporna na pęknięcia. Powierzchnia jest ustawiona w pełni już po ok. 5 dniach, a już po kilku godzinach można po niej swobodnie chodzić. Wymagany czas wiązania wynosi około 1 cm warstwy anhydrytu w 1 dzień. Kolejnym plusem jest to, że wylewka nie wymaga pielęgnacji polegającej na nawilżaniu jastrychu, jak ma to miejsce przy wylewkach cementowych.
Posadzki anhydrytowe w celu wyrównania wylewki nie wymagają ciągłego zagęszczania przez specjalne mieszadła lub zagęszczarki. Po naniesieniu mieszanki rozkłada się ona w jednolitą powierzchnię automatycznie wykańczając podłogę, która jest idealnie pozioma i równa.
Posadzki anhydrytowe są łatwe do układania, zapewniają oszczędności, są materiałem szybkoschnącym, pompowane, samopoziomujące i minimalnie się kurczą. Charakteryzują się także bardzo małą rozszerzalnością materiału oraz są lżejsze od podłóg betonowych. Posadzka anhydrytowa po wyschnięciu nie rozszerza się ani nie odkształca jak cementowa. Zaprawa anhydrytowa jest idealną wylewką dla domków jednorodzinnych. Jest jastrychem nadającym się do wewnątrz i suchych pomieszczeń w budownictwie mieszkaniowym oraz w budynkach użyteczności publicznej. Może być także stosowany pod wszystkie okładziny: terakotę, kamień naturalny, parkiet, panele, wykładziny dywanowe, wykładziny PVC itp. oraz stanowić wierzchnią warstwę posadzki dowolnie barwioną w masie.
Dlatego też materiały te są idealne dla projektów mieszkalnych lub handlowych, które są narażone na ruchy tektoniczne ziemi takie jak np. szkody górnicze itp.
Jednak pomimo licznych korzyści związanych z anhydrytami, projektanci, zbrojarze i instalatorzy muszą sobie zdać sprawę z potencjalnych wad i problemów, do których niewątpliwie m.in. należy wyższy koszt związany z wylewką anhydrytową. Obliczając koszta budowy obiektu z reguły się bierze pod uwagę tylko koszta początkowe, ale nie kalkuluje się wyższych opłat związanych z wyborem tańszego i mniej oszczędnego materiału. Jastrych anhydrytowy w późniejszym użytkowaniu jest bezsprzecznie bardziej ekonomiczny.
Należy pamiętać, że tego typu wylewka jest wrażliwa na utrzymującą się wilgoć i zwilżanie wodą, nie nadaje się do pomieszczeń, w których należy liczyć się ze stałym działaniem wody (łazienka, pralnia, piwnica itp.). W niepodpiwniczonych pomieszczeniach należy stosować izolację przeciwko podciąganiu wilgoci z gruntu, w stropach nad pomieszczeniami o podwyższonej temperaturze i tworzącej się parze wodnej stosować paroizolację, rury metalowe ogrzewania wodnego muszą mieć grubą otulinę ochronną. Nie nadaje się na zewnątrz budynku.
Wylewkę anhydrytową należy chronić przez 2 dni od jej wykonania przed nadmiernym nasłonecznieniem, zbyt wysoką temperaturą, przeciągami i wodą. Po upływie tego czasu dopuszcza się uchylenie okien w celu delikatnego przewietrzenia pomieszczeń.
Natomiast po raz kolejny warto to zrekompensować podstawową cechą anhydrytów, korzystną przy wykonywaniu podkładów podłogowych, którą jest jego samorozlewność, co eliminuje konieczność wyrównywania powierzchni po wylaniu.
Chcąc dostarczyć nieco teorii to należy rozpocząć ważną informacją, którą jest fakt, że podkłady anhydrytowe mogą być stosowane tylko w pomieszczeniach suchych, chyba że przewidziano posadzkę z wodoszczelnej wykładziny wywiniętej na ściany, aczkolwiek rzadko się stosuje tą metodę.
Przy wykonywaniu podkładów z upłynnionej zaprawy anhydrytowej (samoniwelującej się) warstwa ochronna powinna być całkowicie szczelna. Wszystkie elementy metalowe należy zabezpieczyć przed korozją.
Wytrzymałość wylewki anhydrytowej jest zależna od warunków użytkowania pomieszczeń oraz występujących w nich obciążeń. Wytrzymałość na ściskanie podkładów nie powinna być mniejsza niż 12 MPa, a wytrzymałość na zginanie nie mniejsza niż 3,5 MPa.
Grubość jest uzależniona od rodzaju konstrukcji podłogi. Podkłady układane bezpośrednio na podłożu i związane z podłożem mają grubość 10÷25 mm, leżące na podłożu, lecz z nim nie związane 25÷30 mm, podkłady pływające 35÷50 mm, w zależności od stopnia ściśliwości materiału izolacyjnego. Jeśli grubość podkładu jest większa niż 50 mm, należy go wykonać w dwóch warstwach.
Zaprawy anhydrytowe powinny być przygotowane zgodnie z ustaloną recepturą, a wyroby gotowe stosowane według wytycznych producenta mas podłogowych. Podkłady anhydrytowe powinny mieć równą i poziomą powierzchnię. Odchylenia powierzchni od płaszczyzny poziomej nie powinny być większe niż 1 mm przy podkładach z zaprawy samopoziomującej się.
Posadzkę anhydrytową należy chronić przez 48 godzin przed przeciągami oraz wysoką (powyżej 25°C) i obniżoną (poniżej 5°C) temperaturą powietrza. Od drugiego do ósmego dnia po wykonaniu wylewka powinna być chroniona przed wysychaniem w sposób podobny jak podkład cementowy.
Przed układaniem płytek lub inne wykończenia na siarczan wapnia wylewki jednym z najważniejszych zadań jest usunięcie mleczka cementowego.
Mleczko cementowe warstwa drobnych cząstek osadzających się na powierzchni posadzki anydrytowej, co powoduje jego utwardzanie. Warstwa ta jest zbyt słaba aby można było mocować do niej płytki i może również hamować suszenie jastrychu. Chcąc podkreślić wagę przeprowadzenia tej czynności warto zwrócić uwagę, że wiele niepowodzeń jest spowodowane zanieczyszczeniem kleju przez mleczko cementowe.
Mleczko należy usunąć przez lekkie ścieranie przy użyciu specjalnej maszyny do szlifowania z nakładką ścierną o odpowiedniej gramaturze. Następnie nadmiar pyłu należy całkowicie usunąć przy pomocy odkurzacza. Ścieranie powierzchni najlepiej przeprowadzić 4-6 dni po nałożeniu podkładu.
Powierzchnia, na której dopiero co wykonano wylewkę powinna być wyłączona z użytkowania do momentu aż stwardnieje na tyle, aby zapewnić podłodze zabezpieczenie przed zanieczyszczeniem i uszkodzeniem. Najlepiej jest asekuracyjnej podchodzić do posadzki do momentu naniesienia na podkład warstwy wierzchniej.
Należy powierzchnię także chronić przed jakąkolwiek wilgocią, która może spowodować uszkodzenie wylewki i może wpływać na wszystkie zainstalowane rury grzewcze.
Przed układaniem płytek zalecamy nakładanie podkładu na przygotowaną powierzchnię jastrychu przed nałożeniem kleju do płytek. Takowe tzw. gruntowanie gwarantuje utworzenie bardziej stabilnej powierzchni.
Przy wyborze kleju do płytek, należy zwrócić uwagę na takie czynniki, jak odmianę płytek, do jakiej dany klej jest przystosowany, oraz rodzaju i sposób czyszczenia podłogi podczas eksploatacji. Szybkość wiązania klejów jest uzależniona od rodzaju płytek i warunków w jakim są montowane.
Po utwardzeniu kleju, fugi między płytkami powinny być wypełnione odpowiednim zaczynem - proszę zauważyć, że zaleca się minimum 3 mm na płytki podłogowe.
Do układania płytek ceramicznych dodatkowo będą wymagane ]instalacje dylatacyjne.

Zaprawa anhydrytowa wiąże się bezskurczowo, zatem nie ma potrzeby stosowania zbrojenia. Posiada bardzo dobre parametry przewodzenia ciepła (1,4-1,8W/mK), co czyni go materiałem szczególnie polecanym do systemów ogrzewania podłogowego. Umożliwia rezygnację ze szczelin pozornych i dylatacyjnych, co daje możliwość kreatywnego ułożenia okładzin podłogowych. Jest materiałem niepalnym.