Domek jednorodzinny na Cykladach

Położony na planie prostokąta budynek w mieście Kampos, znajdującym się w archipelagu Morza Egejskiego na greckiej wyspie Paros. Położony na wzmocnionych fundamentach dom wznosi się wśród krajobrazu wiejskiego, małych winnic, drzewek oliwnych oraz pól zbożowych.
Proces projektowania domu zakładał pominięcie tradycyjnych elementów i dekoracji, a koncentrując się na archetypach mieszkania na wyspie, spoglądając przez pryzmat współczesnego życia. Dom ma być całoroczny i przeznaczony dla pięcioosobowej rodziny, a nie tylko spełniać funkcję domku letniskowego..
Fundamenty domu zakreślają prostokątny kształt budynku oraz werandy chroniącej od silnych wiatrów północnych. Wygłuszone pomieszczenie relaksacyjne (może pełnić rolę samodzielnego studia) z wejściem na taras budynku. Pozwala to na czerpanie niezakłóconej radości ciesząc się widokami wysp Paros i Andiparos.
Dwa prostokąty wytyczają kształt budynku oraz wysokość jednego piętra lekko oddalonego od drugiego. Częściowe odsłonięcie wewnętrznego fragmentu werandy prowadzi do wejścia domu. Podstawę rezydencji tworzy pierwsze piętro, na którym znajdują się wspólne pomieszczenia, podczas gdy na drugim poziomie znajdują się prywatne pokoje, z pomieszczeniami pomocniczymi pełniących funkcję łączącego segmentu.

Montaż konstrukcji prefabrykowanych cz. 2

Sposoby i metody montażu konstrukcji prefabrykowanych można podzielić, w zależności od stopnia scalenia konstrukcji, na montaż z wykorzystaniem:

• Pojedynczych elementów konstrukcyjnych,
• Elementów scalonych otrzymanych w wyniku przeprowadzenia etapu wstępnego montażu.
• Dużych segmentów obiektu, scalonych podczas montażu wstępnego,
• Całości konstrukcji, scalonej uprzednio w dogodnym miejscu, następnie przesuniętej i opuszczonej w miejsce przeznaczenia.

W zależności od organizacji pracy w każdym etapie można rozróżnić kilka sposobów montażu elementu. W fazie dostarczania elementu może to być:

• Z placu składowego - maszyna  używana do montażu pobiera elementy konstrukcji ze składowiska znajdującego się w jej zasięgu.
• Z kół - maszyna do montażu pobiera elementy bezpośrednio ze środka transportu, który podjeżdża w jej zasięg.
• Z kontenerów - elementy pobiera się z pojemników załadowanych w fabryce (wytwórni), dowiezionych na plac budowy i ustawionych na specjalnych stanowiskach magazynowych.

W fazie podnoszenia elementów rozróżnia się:

• Unoszenie- gdy element traci bezpośredni kontakt z podłożem,
• Obrót z kontaktem z podłożem - gdy dolny koniec podnoszonego elementu pozostaje w stałym kontakcie z miejscem, na którym ma być ustawiony, a górny zatacza ćwierć łuku kołowego.
• Obrót na poślizg (z nasuwaniem) - gdy górny koniec podnoszonego elementu zatacza łuk, a dolny przesuwa się po powierzchni ku miejscu, na którym ma być ustawiony.

W fazie ustawiania elementu mamy do czynienia z:

• Montażem swobodnym - gdy element jest ustawiany swobodnie w miejscu wbudowania, a jego usytuowanie w konstrukcji wyznacza się według krawędzi elementów, osi ścian budynków itp.
• Montażem wymuszonym - gdy poszczególne elementy ustawia się w miejscu wbudowania za pomocą specjalnych występów, trzpieni, śrub itp., zwanych stabilizatorami.

Roboty montażowe w skali całej konstrukcji obiektu można prowadzić następującymi metodami:

• Narastania - tj. kolejnego ustawiania jednych elementów (lub ich zespołów) na drugich i łączenia ich.
• Podbudowania - co ma miejsce w wypadku, gdy zmontowana część konstrukcji jest podnoszona z jednoczesnym podstawianiem i przyłączaniem od spodu jej kolejnych segmentów, scalonych uprzednio w innym miejscu.
• Podnoszenia pionowego lub poziomego - gdy część lub całą konstrukcję przemieszcza się w odpowiedniej płaszczyźnie i scala się razem ze sobą na poziomie teremu lub w pobliżu miejsca montażu głównego.
• Nasuwania - gdy po wstępnym zmontowaniu konstrukcji (lub jej części), w dogodnym  do tego miejscu, nasuwa się ją w całości na fundamenty.
• Obrotu - gdy po wstępnym zmontowaniu konstrukcji w pozycji poziomej doprowadza się ją do pozycji pionowej, stosując obrót wokół punktu podparcia na fundamencie.
• Montażu na rusztowaniach - gdy poszczególne elementy lub części montowanej konstrukcji przed ich ostatecznym zamocowaniem opiera się na uprzednio przygotowanym rusztowaniu ciągłym.
• Wspornikową - występuje gdy poszczególne elementy montowanej konstrukcji łączy się kolejno w taki sposób, że powstają sztywne układy wspornikowe będące w stanie przenieść własny ciężar i ciężar montującej je maszyny. 

Ze względu na organizację montażu konstrukcji budowlanych rozróżnia się następujące metody:

• Rozdzielczą - polega ona na kolejnym ustawianiu wszystkich elementów jednego typu danej konstrukcji (np. wszystkich słupów, belek itp.).
• Kompleksową - pozwala ona na kolejne ustawianie wszystkich elementów, bez względu na pochodzenie, znajdujących się w kolejnych przekrojach poprzecznych montowanego obiektu. W metodzie tej niezbędne są złącza mające możliwość przenoszenia charakterystycznych dla nich obciążeń bezpośrednio po wykonaniu.

Stuletnia willa w nowym wydaniu.

W południowej części Berlina w 1923 roku zbudowano willę, przygotowaną dla zamożnej rodziny z dwójką dzieci i przystosowaną do przyjmowania dużej ilości gości.
Pierwotnie dom część mieszkalną posiadał na poziomie parteru, taką samą powierzchnię zajmowała piwnica i strych umieszczony na poddaszu. Z biegiem czasu willa wyraźnie się przekształcała w budynek wielorodzinny. Po latach użytkowania dom był przeznaczony do renowacji i modernizacji. Pierwszym etapem była przebudowa zewnętrznej części budynku oraz chęć zachowania tradycyjnej bryły. Natomiast drugi etap zapewniał skromne pomieszczenia mieszkalne wewnątrz willi.
Aby spełnić życzenia klientów, usunięto zbędne sztuczne oświetlenie na rzecz światła dziennego.
W tym celu powierzchnia pomieszczeń znajdujących się na parterze została maksymalnie powiększona. Przedpokój został wyraźnie powiększony, dzięki czemu zwiększono jego funkcjonalność. Ten zabieg budowlany umożliwił wejście domownikom do głównego salonu, kuchni, dużego pokoju, łazienki, piwnicy oraz do strychu, który to jest umieszczony na najwyższym poziomie budynku. Przestronna klatka schodowa stoi dużym otworem w kierunku każdego pomieszczenia. Powierzchnia użytkowa została powiększona dzięki skróceniu korytarza. Pozwoliło to na zorganizowanie pokoi dla dzieci wraz z sypialniami oraz łazienki rodzinnej. Dodano kolejną łazienkę dla gości na parterze. Spektrum kolorów użytych w projekcie łazienki zostało dobrze przemyślane w przeciwieństwie do pozostałych neutralnie urządzonych pokojów.
Aby umożliwić bezpośrednie połączenie między częścią dzienną, także kuchnią i jadalnią, a ogrodem, zostały zamontowane przeszklone francuskie drzwi do nowo wybudowanego tarasu.
Dodatkowo wyraźnie powiększono teren ogrodu, do którego można dostać się przez salon i taras.. Teraz dom stoi bardziej „w” ogrodzie niżeli "dominuje" nad ogrodem.

Szwajcarska technologia na przykładzie domu z Praz de Fort.

Mała stodoła zbudowana w drugiej połowie XIX w. została pierwotnie usytuowana przy wjeździe do miejscowości Praz-de-Fort znajdującej się w szwajcarskiej dolinie  Val d'Entremont. Przed I wojną św. stodoła została opuszczona. Następnie ją zdemontowano w celu zmiany lokalizacji o kilka kilometrów i przebudowano na dom jednorodzinny znajdujący się terenie 1396 m2 w 
masywie góry Mont Blanc w pobliżu schroniska Saleinaz, położonego na 2691 m n.p.m. w kantonie Valais w Szwajcarii. 
Nową niezależną strukturę i wnętrze skonstruowano na planie starej obory. Odstępstwo nowoczesnego wnętrza od tradycyjnej zewnętrznej konstrukcji tworzy bogatą mieszankę dzięki półotwartym przestrzeniom zapewniającym wzorową komunikację miedzy domownikami. Mieszkanie stanowi jedną, otwartą i ciągłą powierzchnię, regulowaną przez różnice w poziomach. Przestrzenie wymagające prywatności, np. sypialnia i biuro, powstały w górnej części stodoły. Dolna część przeznaczona jest na kuchnię, jadalnię oraz salon.
Jedyne istniejące otwory drzwiowe, zostały zaadaptowane na wejście główne oraz wejście na balkon i taras. Wszystkie drzwi zostały przeszklone, a tworzenie dodatkowych nowych otworów została zmniejszona do minimum. Pozwala to na zachowanie charakteru stodoły, a jednocześnie zwiększa komfort mieszkania. Nowe otwory okienne i drzwiowe zaplanowano tak, aby współgrały w harmonii z naturalnym otoczeniem zewnętrznym.Krajobraz naturalny tworzą istniejące gęste pola pszenicy, które zapewniają bardzo malownicze i kojące widoki. Ściany zewnętrzne są zbudowane jednorodnego materiału, aby były łatwiejsze w utrzymaniu, a jednocześnie zapewniające prywatną przestrzeń dla użytkowników wewnątrz budynku. 
Podstawa domu została zmieniona z drewnianej na betonową, która przypomina tradycyjną kamień używany do budowy podłogi. Energia potrzebna do obsługi domu pozyskiwana jest z baterii słonecznych zamontowanych na dachu, przypominających naturalną dachówkę. 

Planowanie przebiegu prac budowlanych cz. 2

Harmonogramy dostaw, zużycia i zapasu materiałów, w skrócie nazywane są harmonogramami materiałowymi, powinno się ustalać dla takich materiałów, na które jest duże zapotrzebowanie na danej budowie, tzn. ich zużycie ma charakter masowy. Harmonogramy materiałowe pozwalają kierownictwu budowy na uzyskanie bardzo ważnych informacji dotyczących m.in. ilości materiału dostarczanego w kolejnych dniach pracy, niezbędnej liczby środków transportowych w funkcji czasu, wielkości zapasów. Ostatnia informacja ma istotne znaczenie przy wyznaczaniu placów składowych.
Harmonogramy dostaw, zużycia i zapasu materiałów budowlanych można wykonać metodami graficzną lub analityczno-graficzną. Metoda graficzna pozwala na bardziej równomierne kształtowanie wielkości zapasu materiału i dlatego jest bardziej uniwersalna niż analityczno-graficzna. Przy opracowaniu harmonogramu graficznego sporządza się kolejno:

• Wykres dziennego zużycia (zapotrzebowania) materiału - rzędne tego wykresu są równe ilorazowi ilości materiału potrzebnego do realizacji projektu budowlanego i czasu trwania tego procesu.
• Wykres sumowanego zużycia materiału - rzędne linii łamanej tego wykresu oznaczają łączną ilość materiału zużytego od pierwszego dnia zapotrzebowania na dany materiał. Rzędne dochodzące do punktów załamania krzywej powinny mieć podane wartości liczbowe.
• Określenie wyprzedzenia dostawy (zapasu wyrażonego w dniach). Wielkość wyprzedzenia dostawy określa się jako sumę trzech wielkości: czasu potrzebnego na wykonanie zamówienia (z uwzględnieniem czasu, jaki upłynie do momentu rozpoczęcia wysyłki materiału), czasu transportu materiału i czasu wyładowania, zmagazynowania i ewentualnego przygotowania materiału (np. płukanie żwiru itp.).
• Wykres pomocniczy - jego odciętą stanowi wielkość wyprzedzenia dostawy, natomiast rzędne określają ilość materiału dostarczonego przez 1, 2, 3 lub więcej środków transportowych w czasie odpowiadającym przyjętemu wyprzedzeniu dostawy.
• Wykres sumowanej dostawy - kreśli się go w taki sposób, aby każdy jego odcinek był równoległy do odpowiednich promieni wykresu pomocniczego oraz aby był możliwie równoległy do wykresu sumowanego zużycia materiału, Rysowanie wykresu rozpoczyna się od punktu o odciętej równej wielkości wyprzedzania dostawy.
  

Prawo Budowlane 2017 cz. 2

Polskie Normy są ustawą ustalającą podstawę do normalizacji projektowania, wykonania, badania i odbioru wyrobów lub robót. Ustawa ustala cele i zasady prowadzenia działalności normalizacyjnej. Bazuje ona na podstawowej zasadzie, funkcjonującej w krajach należących do Unii Europejskiej, iż stosowanie ustanowionych norm jest dobrowolne, i taką zasadę się przyjmuje jako docelową.

Art. 30.
1. Zgłoszenia organowi administracji architektoniczno-budowlanej wymaga, z zastrzeżeniem art. 29 ust. 3 i 4:
1) budowa, o której mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1 lit. b–d, pkt 1a–2b, 3, 3a, 9, 11, 12, 14, 16, 19, 19a, 20b oraz 28;
 – pkt 2a i 2b otrzymują brzmienie:
 2a) wykonywanie remontu, o którym mowa w art. 29 ust. 2 pkt 1, dotyczącego:
a) budowli, których budowa wymaga uzyskania pozwolenia na budowę,
b) przegród zewnętrznych albo elementów konstrukcyjnych budynków, których budowa wymaga uzyskania pozwolenia na budowę;
2b) wykonywanie przebudowy obiektów, o których mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1 lit. b–d oraz pkt 2b, 3, 3a, 11, 12, 14, 16, 19, 19a, 20b i 28;
– Zmniejszono termin, w którym starostwo powiatowe może wnieść sprzeciw do wniosku zgłoszenia robót budowlanych z 30 do 21 dni.
– dodano, że organ administracji architektoniczno-budowlanej może z urzędu, przed upływem terminu 21 dni, wydać zaświadczenie o braku podstaw do wniesienia sprzeciwu. Wydanie zaświadczenia wyłącza możliwość wniesienia sprzeciwu oraz uprawnia inwestora do rozpoczęcia robót budowlanych.
Art. 36a ma zmienione zapisy o istotnym odstępstwie od zatwierdzonego pozwolenia na budowę:
a) ust. 1 otrzymuje brzmienie:
„1. Istotne odstąpienie od zatwierdzonego projektu budowlanego lub innych warunków pozwolenia na budowę jest dopuszczalne jedynie po uzyskaniu decyzji o zmianie pozwolenia na budowę wydanej przez organ administracji architektoniczno-budowlanej.”,
b) ust. 5 otrzymuje brzmienie:
„5. Istotne odstąpienie od zatwierdzonego projektu budowlanego lub innych warunków pozwolenia na budowę stanowi odstąpienie w zakresie:
1) projektu zagospodarowania działki lub terenu;
2) charakterystycznych parametrów obiektu budowlanego: kubatury, powierzchni zabudowy, wysokości, długości, szerokości i liczby kondygnacji obiektu budowlanego, z zastrzeżeniem ust. 5a; 3) zapewnienia warunków niezbędnych do korzystania z obiektu budowlanego przez osoby niepełnosprawne;
4) zmiany zamierzonego sposobu użytkowania obiektu budowlanego lub jego części;
5) ustaleń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, innych aktów prawa miejscowego lub decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu;
6) wymagającym uzyskania lub zmiany opinii, uzgodnień i pozwoleń, które są wymagane do uzyskania pozwolenia na budowę lub do dokonania zgłoszenia:
a) budowy, o której mowa w art. 29 ust. 1 pkt 1a, 2b i 19a, lub
b) przebudowy, o której mowa w art. 29 ust. 2 pkt 1b.”,
Dodano, że nie jest istotnym odstąpieniem od zatwierdzonego projektu budowlanego lub innych warunków pozwolenia na budowę zmiana wysokości, szerokości lub długości obiektu budowlanego niebędącego obiektem liniowym, jeżeli odstąpienie łącznie spełnia następujące warunki:
1) nie przekracza 2% wysokości, szerokości lub długości obiektu budowlanego określonych w projekcie budowlanym;
2) nie zwiększa obszaru oddziaływania obiektu;
3) nie mieści się w zakresie odstępstw, o których mowa w ust. 5 pkt 3–6, z wyjątkiem odstępstwa od projektowanych warunków ochrony przeciwpożarowej, jeżeli odstępstwo zostało uzgodnione z rzeczoznawcą do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych;
4) nie narusza przepisów techniczno-budowlanych. Projektant dokonuje kwalifikacji zamierzonego odstąpienia od zatwierdzonego projektu budowlanego lub innych warunków pozwolenia na budowę, a w przypadku uznania, że jest ono nieistotne, obowiązany jest zamieścić w projekcie budowlanym odpowiednie informacje (rysunek plus opis) dotyczące tego odstąpienia. Nieistotne odstąpienie od zatwierdzonego projektu budowlanego lub innych warunków pozwolenia na budowę nie wymaga uzyskania decyzji o zmianie pozwolenia na budowę.
Źródło:  „Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane (Dz. U. z 2016 r. poz. 290 z późn. zm.)” tekst ujednolicony przez Główny Urząd Nadzoru Budowlanego tekst ustawy – Prawo budowlane, uwzględniający zmiany wprowadzone od 1 stycznia 2017 r. ustawą z dnia 16 grudnia 2016 r. o zmianie niektórych ustaw w celu poprawy otoczenia prawnego przedsiębiorców (Dz. U. poz. 2255) został zamieszczony na stronie http://www.gunb.gov.pl/
Dz.U. 1994 nr 89 poz. 414 Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane.

Majster budowlany - Fizjologia pracy cz. 2

Fizjologia pracy jest częścią fizjologii ogólnej, najbardziej interesującą dziedziną z punktu widzenia roli majstra budowlanego. Dziedzina ta zajmuje się badaniem i analizowaniem wpływu pracy na stan fizyczny pracowników oraz poszczególnych jego narządów. Celem tych badań i analiz jest dążenie do opracowania zasad racjonalnej organizacji pracy i właściwego kształtowania warunków pracy.
Fizjologię pracy dzielimy na teoretyczną i praktyczną (stosowaną). Ojcem kierunku teoretycznego. jest Ivan Pawłow, fizjolog będący laureatem Nagrody Nobla. Celem kierunku teoretycznego jest dążenie do poznania najważniejszych fizjologicznych mechanizmów i praw, które wpływają na fizyczną aktywność człowieka w jego codziennych zajęciach wykonywanych w ramach pracy zawodowej. Stosowana fizjologia pracy zajmuje się dokonywaniem oceny stopnia uciążliwości różnych rodzajów pracy. Wyniki uzyskiwane z badań teoretycznych i analiz praktycznych mogą stanowić podstawę do opracowania norm obciążenia pracą w zależności od wieku człowieka, stanu sprawności organizmu itp., a także mogą służyć do usprawnienia organizacji pracy z uwzględnieniem najlepszych dla organizmu ludzkiego warunków. Rozwój technologii produkcji, również i technologii robót budowlanych, powoduje jakościowe zmiany w procesach pracy i dlatego jest uzasadnione współdziałanie przedstawicieli nauk technicznych i fizjologów pracy.